North Cascades

Vanochtend was de regen weg in Winthrop. Het rijdt toch wel wat lekkerder door de bergen als het droog is. Daarnaast is het uitzicht aanzienlijk beter.

We hebben onderweg ontbeten in het plaatsje Mazama, oplettende lezers zullen opmerken dat dit de naam is van de ingestorte vulkaan van Crater Lake. Blijkbaar een populaire naam. Anyway, een lekkere sandwich en een blueberry scone waren een prima ontbijtje.

De North Cascades highway heeft veel plekken om te stoppen, plekken waar je een hike kunt doen, uitzichtpunten of simpele turnouts voor wat langzamer verkeer. De highway is gesloten in de winter, en het was vrij duidelijk waarom. Er lag hier en daar nog behoorlijk wat sneeuw, en het is half Juni. Dat moet toch wel een hele berg sneeuw zijn in de winter. Een van de uitzichtpunten was nabij Pass Washington. Het uitzichtpunt was nog officieel afgesloten, maar er stond nog een andere auto voor het hek, dus we besloten ook de weg af te lopen. Renske dacht dat het uitzicht niet veel beter zou worden dan een stukje terug langs de highway waar nog een andere auto stond. Maar het uitzicht was velen malen beter. Er liep een mooi paadje langs verschillende punten die over de vallei heen keken. Fantastisch was het uitzicht. Het was ook duidelijk dat er hier en daar nog wat werk moest gebeuren voordat het officieel weer geopend kan worden voor het seizoen, want er lagen nog een aantal bomen over het pad heen. Vele indrukken en foto’s verder zijn we weer terug gelopen naar de auto.

Een stukje later kwamen we aan bij Diablo Lake. Het meer heeft een mooie groen-blauwe kleur. De kleur is afkomstig van de gletsjers die de rotsen afschaven wat daarna in het water terecht komt en de kleur veroorzaakt. Het is een groot stuwmeer en verzorgt voor een deel de elektriciteit van Seattle. Rond om het meer steken pieken omhoog in de wolken. Hier en daar waren er wat gaten in de wolken dat hier en daar een mooie blauwe lucht doorliet.

Een stukje verder kwamen we bij een iets kleiner stuwmeer waar ook een grote waterval in klettert. De waterval was erg goed te zien vanaf een brug, en er was behoorlijk dichtbij te komen. De brug was als het ware een rooster op een frame, dus je kon de waterstroom ook goed onder je zien. Een stukje verder was nog een andere waterval waar je zelfs onder zou kunnen gaan staan, maar goed dat heb ik maar achterwege gelaten.

Hierna zijn we langzaam het national park uitgereden en hebben we de Skagit rivier gevolgd richting Burlington. Uiteindelijk hebben we besloten toch verder te rijden naar Oak Harbor, dat op een schiereiland ligt. Het is een mooi gelegen gebiedje en steekt uit in Puget Sound.

We hebben inmiddels een aantal dagen ingelopen op de planning, maar dat heeft ook te maken met het weer rond Mount Rainier. Vorig jaar was dit een grote sneeuwberg volledig gehuld in wolken, dus we hebben toen weinig kunnen zien. Dit jaar leek hetzelfde te gebeuren maar hebben we besloten om verder te rijden. De weersvoorspelling werd na een week beter en die voorspelling lijkt daadwerkelijk uit te komen, dus we gaan Mount Rainier nog wel bezoeken, en dat gaat ook prima in het schema passen. Morgen varen we over naar Port Townsend en kruisen we de route die we eerder deze vakantie hebben afgelegd richting Port Angeles. Mogelijk maken we nog een detour naar Olympic National Park, maar ons einddoel voor morgen is Enumclaw. Dit is een prima uitvalsbasis voor een bezoek aan Mount Rainier. Donderdag is het Rainier dag!

Cheers

Paul